Vinur

Halverwege 1988 werd ik op nogal impulsieve wijze voor de helft eigenaar van een IJslands paard, Vinur. Na een klein jaar gedeeld eigenaarschap leek het beiden toch slimmer dat het beest en de verantwoordelijkhedenniet meer op te delen, zo kwam de andere helft van Vinur ook in mijn bezit.

Het beest verhuist van een schitterende locatie in Egmond-Binnen aan de rand van de duinen naar heel veel dichter naar huis en eigenlijk ook niet slecht maar iets minder riant.

Vinur

In februari 1991 (golfoorlog was in volle gang) gaat midden in de nacht de telefoon over, Hoekstra met de droge mededeling dat mijn paard in de sloot staat. Snel flink wat kleren aan en er naar toe, de brandweer kwam met twaalf man sterk, toch maar zelf het waadpak aan om met heel veel moeite een slang onder de kont van het beest te manoevreren. Best wel spannend, met name toen Vinur de moed begon op te geven. Uiteindelijk toch met veel moeite het beest op de kant, al die stoere mannen bleken toch wel bang uitgevallen toen. Drie dagen met oude dekens en gordijnen klooien om de vacht weer droog te krijgen, ook bleek hij nog een beenwond te hebben die regelmatige verzorging nodig had. Zware tijden dus. Vrij kort na dit avontuur bleek hij ook nog eens spat te hebben, rijden behoorde toen dus tot het verleden. Gelukkig mocht hij van Hoekstra gratis blijven staan in ruil voor het schoon houden van het land waar ook nog een paar andere paarden opstonden, een tienermeisje op zoek naar verzorgpony waarvan ik even niet op de naam kan komen heeft me daarbij geholpe. Na een klein jaar wel de lasten (landschoonhouden) maar niet de lusten (rijden) heb ik hem kado gedaan aan Hoekstra.

Björri

Vinur was dus passé en geld voor een ander paard was er niet. Het kwam dus als een geschenk uit de hemel dat ene Sandra op zoek was naar een medegebruiker voor Björri, een beest met bijzonder veel eigen wil. Omdat ikzelf ook niet geheel verspeent ben van eigen wil heeft dat in het begin erg gebotst, de eerste maanden liep ik regelmatig tegen machtstrijdjes aan waar ik erg op gebrand was om ze te winnen. Enkele lessen van Maaike hebben erg veel goed gedaan en langzamerhand kon ik het beest mannen en werden we vriendjes. Sandra kreeg belangstelling voor andere dingen in het leven en dus werd Björri aan mij verkocht.

Heerlijk waren de wilde ritten door het bos, duin en zo nu en dan eens naar het strand. Samen rijden met een ander betekende voor mij altijd wat harder werken, met een hele groep rijden was gewoon niet leuk meer vanwege de opgefokte karakter. Het was sowieso een paard waar je alleen op kon rijden als je zorgde dat je de baas blijft, vanwege problemen daarmee is Björri een aantal malen van eigenaar verwisseld. In de wei was ie ook niet altijd even handig, extra hoog schrikdraad en zo nu en dan een 'antenne' konden hem niet altijd binnen houden, veel aandacht en vaak rijden was het toverwoord bij hem.

Overplaatsing en persoonlijke omstandigheden hebben er voor gezorgd dat ik Björri heb verkocht onder voorwaarde dat ie op zn eigen landje mocht blijven staan. (1998)

bjorri

Bij mijn eerste kennismaking met internet moest ik een inlognaam verzinnen, na een paar pogingen met combinaties van voor en achternaam typte ik uit wanhoop maar bjorri in. Een gouden greep en ik ben nog steeds heel blij dat ik die naam mag lenen.

Jaren later werd ik om een andere reden gebeld door de volgende eigenaresse: Haar vriend had indertijd een ernstig motorongeluk gehad waardoor Björri een periode wat minder aandacht heeft gekregen. In die periode heeft ie veel uitgebroken en hoefbevangenheid opgelopen. Van weinig aandacht werd ie inderdaad onhandelbaar en lichamelijk ging het niet goed met het beest dus heeft ze hem laten inslapen.

Brellir

Meer dan tien jaar na dato schrijf ik het Brellir verhaal alsnog.

1995:
Bjorri werd langzamerhand iets ouder en het leek me leuk om zelf een paard te fokken. Ruim te voren aan vervanging gaan denken natuurlijk want het duurd zeker vijf jaar voor je kan rijden. Dus aan zus Roelien Gritta geleend en een hengst uitgezocht om te dekken. Het eerste jar mislukte de dekking dus het tweede jaar nogmaals proberen, met meer succes!

Op een middag in het voorjaar wordt ik door Roelien gebeld dat 'het' er is, een jongetje!. Snel vrij vragen en op weg naar Doorn. Geweldig dat jonge leven. De naam Brellir wordt verzonnen, grappenmaker, met zo'n levenslust ter wereld komen verdient die naam.

Na een paar maand wordt het beest naar Bergen gebracht, door iets te veel onrust in het weiland toch Bjorri en Brellir maar gezamelijk in een landje, leuk zoals Bjorri de nepvader uithangt. Na een jaar inscharen in het Knarbos bij Lelystad. De trailerrit wast best eng, vooral stilstaan met de auto ging niet goed. Bij de brug bij Enkhuizen rustig over het parkeerterrein blijven rijden en invoegen toen de brug weer open ging.

Vier jaar heeft ie in het Knarbos rondgelopen, slechts een keer per jaar mogen er paarden in of uit. Samen met Mel elke week paarden tellen en daarna bij de surinamer een hapje eten, heerlijke avonden waren dat. Eén keer misten we er eentje, bij het concluderen dat we waarschijnlijk niet goed konden tellen kwamen we de beheerder van het veld tegen en gingen we langs het hek op zoek naar de vermiste. Die wou maar wat gaag het land weer in... Ook hebben we eens een verdwaalde parachutist gevonden die bang was van paarden :-)

2000:
Afijn, aan het eind van die vier jaar was de verkering weer uit en zelf was ik druk met leren en omscholen. Brellir naar iemand gebracht om in te rijden en na een paar maanden moest ik iets. Mn toekomst was niet zo duidelijk en door al dat leren had ik ook niet echt tijd voor het beest. Het was dus een uitstekend idee om Brellir bij Roelien op het land te zetten, elke zondag erheen om te rijden en zo had ik iets meer tijd over. Het was (is) wel een beest wat veel aansporing nodig heeft, totaal tegengeslteld aan Bjorri dus, niet helemaal mijn type dus. Bovendien ben ik gewoon geen natuurtalent met beesten.

Ondertussen wel weer een vaste baan en voorzichtig begon ik te denken over het beest naar Noordholland te halen, een plekje dicht bij huis met mogelijkheden om te rijden kon ik niet vinden en Bergen was ver en de sfeer op het land was niet leuker geworden sinds mijn vertrek. Woonwerk en hobby verkeer zou enorm worden en als er dan ijs ligt of je moet er dagelijks een keer extra heen voor medicijnen... De lol om te rijden was al wat minder en opeens zag ik het totaal niet meer zitten, Brellir werd verkocht aan Roelien en van dat geld kocht ik een motor.

2011:
Brellir is nog steeds van Roelien en is uitgegroeid tot een goed en leuk rijpaard, ik heb het paardrijden echter nooit meer gemist om eerlijk te zijn.